เรื่องเล่า…ของเหล่าจอมยุทธ์ ตอนที่ 3: ม่านหมอกบังใจ

โรงเตี๊ยมกังลั้งวันนี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คนจากทั่วสารทิศ ด้วยเหตุที่มันเป็นหนึ่งในโรงเตี๊ยมเพียงไม่กี่แห่งที่มีทำเลติดกับเขาเงียบโต๊ะ ห้องหับของมันจึงถูกจับจองจนเต็มจากเหล่าจอมยุทธ์หลากสำนัก ซึ่งล้วนแล้วแต่มีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือการเข้าร่วมงานประลองยุทธ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
ที่ในรอบสามปี จะจัดขึ้นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น เช่นเดียวกับเย่ซินและเย่เหลียน นางทั้งสองก็เลือกที่จะพักอยู่ที่นี่เช่นกัน

ค่ำแล้ว เสียงพูดคุยอื้ออึงจากภายนอกเริ่มเงียบลง จันทร์งามยามค่ำไม่เต็มดวง ทอแสงเรืองมัว ไม่กระจ่าง เย่เหลียนยืนหันหลัง เหม่อสายตาไกลออกไปจากบานหน้าต่าง
“พี่ใหญ่…ท่านยังโกรธข้าเรื่องบุรุษแปลกหน้าอยู่หรือ…” เย่ซินเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ไยเจ้าคิดเช่นนั้น?” เย่เหลียนกล่าวด้วยความฉงน
“เรื่องเมื่อเย็น ข้าเพียงมิชอบคนแปลกหน้าที่พบกันเพียงครั้งแรก ก็อุกอาจถามทาง โดยมิพักจะเอ่ยนามตัวเองให้คนอื่นได้รู้จัก ช่างไร้มารยาทและเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเหลือเกิน ข้ามิชมชอบคนแบบนี้ และไม่คิดจะทำการใดๆ เพื่อรักษามารยาทต่อมันด้วย”
“ส่วนเจ้าเองยังอ่อนต่อโลก และมักมองว่าทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตล้วนแล้วแต่ดีงาม เรื่องแบบนี้เจ้าอาจไม่เข้าใจ ข้าเองก็รู้ว่าเจ้าหวังดีและมิเคยโกรธเจ้าแม้แต่น้อย” เย่เหลียนกล่าว
เย่ซินเผยยิ้ม “เฮ้อ…โล่งอก ข้ากังวลแทบตาย หากรู้ว่าท่านไม่ชอบแบบนี้ ต่อไปข้าจะระวัง”
“เจ้าไม่ต้องระวังอะไรเพราะข้าหรอก แค่ดูแลตัวเองให้ดี ข้าก็พอใจแล้ว”
“รับทราบเจ้าค่ะ” เยซินกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวาน
“ว่าแต่ พี่ใหญ่ ท่านคิดอะไรอยู่หรือ ข้าเห็นท่านยืนเงียบ เอาแต่เหม่อมองออกไปทางหน้าต่าง”
“หรือยังวิตกเรื่องของเล้งซุนสหายข้า”
“ใช่…” เย่เหลียนกล่าวตอบเบาๆ พร้อมกับถอนหายใจ
“ข้าเพียงรู้สึกว่า ความรู้สึกของข้ากับเขา เหมือนมีม่านหมอกบังใจ และต่างมิอาจเผยความนัยต่อกันโดยง่าย”
“เป็นเพราะพวกท่านเป็นศิษย์ร่วมสำนัก และเล้งซุนเองก็เป็นศิษย์น้องของท่านหรือ ที่ทำให้ท่านอึดอัดใจอยู่อย่างนี้”
เย่ซินถาม
“อาจใช่…หรือมิใช่ ข้าเองก็มิอาจแน่ใจ” เย่เหลียนตอบ “ระหว่างข้ากับเขา ดูเหมือนเป็นเรื่องยาก ที่จะลงเอยกัน” นางถอนหายใจอีกครั้ง “เอาเถอะ แล้วข้าจะเล่าเรื่องนี้ให้เจ้าฟังทีหลัง ตอนนี้ข้าว่าเรามาพักผ่อนกันก่อนดีกว่า ย่ำรุ่งของพรุ่งนี้เจ้าต้องไปร่วมงานประลองยุทธ์ของเหล่าดรุณีจาก 18 สำนักมิใช่หรือ” เย่ซินพยักหน้า แล้วล้มตัวนอนบนเตียง โดยมิกล่าววาจาใดอีก